آیت الله بهاء الدینی عاشق اذان های جلال بود.
موقع اذان می فرمود: آنکه اذان را با معنا می گوید اذان بگوید و منظورش جلال بود.
وقتی هم اذان می گفت، می فرمود: ایشان خیلی خوب اذان می گویند. در تشویقش می فرمودند: احسنت بابا!
غروب روز ۲۴ تیر ۱۳۶۱، در منطقه علملیاتی رمضان و در ماه رمضان، وقتی آفتاب داشت غروب می کرد، آماده اذان گفتن شد و به بچه ها گفت تا آماده نماز شوند. بچه ها یکی یکی از سنگر ها برای وضو بیرون می آمدند و جلال آماده اذان گفتن می شد که گلوله توپی آمد و ترکشی نثار پهلویش نمود. هنوز زیر لب داشت اذان می گفت. او شهید اذان شد.
کتاب جلوه جلال، نوروز اکبری زادگان، نشر ستارگان درخشان، چاپ اول، ۱۳۹۵؛ صفحه ۹۶ و ۶۶٫
به این مطلب رای دهید.
11
لینک کوتاه شده
